Ömrüme Hüzün Yağdı

Göz kapaklarinin agirlastigini hissediyor, buna ragmen elindeki kitabi birakmak istemiyordu. Bir sayfa daha okusa ne olurdu ki sanki? Romandaki kiz, sevdigi erkege yalvarmaktaydi birakip gitmemesi için. Onsuz yasayamayacagini söylüyordu çaresizce. “Gitme,” diyordu, “gidisini kaldiramam, sensizligi tasimak kolay degil. Yapabiliriz, mutlu olmayi basarabiliriz.” diye çirpiniyordu. Sevdigi erkegi geçmiste yasanan güzel günlere, kurulan hayallere götürmek için verdigi mücadelede basarip basaramayacagina olan meraki Meryem'i oldukça heyecanlandirmisti. Demek ki hayat gidenler ve gidenlere gitme diye yalvaranlarin olusturdugu bir zaman diliminden ibaretti. Kendisi hiçbir zaman giden olmamisti, üstelik gidenlere gitme diyecek firsati bile bulamamisti. Meryem hayatindakilerin gidislerini bile görememisti. Keske görseydim, belki onlari durdurabilirdim diye garip bir iç çekisten sonra gözlerini ahsabi eskiyen pencereden disariya çevirdi. Gökyüzünü kaplayan sayisiz yildizin içinde kendi yildizini aradi. Meryem'in uykusuz gecelerinde kendisine gülümseyen bir yildizi vardi. Diger yildizlarin aksine soluk ve çok zor seçilen bir parlakligi olan bu yildizi nedense kendisine çok yakin hissetmekteydi. Gökyüzü çok berrakti bu gece. Meryem bir süre bakindiktan sonra yildizini göremeyecegine dair bir endise hissetti yüreginde. Bu kadar fazla ve parlak yildizin arasinda bu soluk ve hâlsiz yildizi görmesine imkân yoktu. Nemlenen gözleriyle daha bir dikkatle aramaya basladi. Yoksa o da mi birakip gitmisti, baska diyarlara giderek kendisini daha fazla parlak hissedecegi bir yer mi bulmustu kendisine? Meryem, okudugu romandaki kizin yalvarislari gibi ürkek bir sekilde yildizina seslendi: — Gitme… Sen de gitme!