Kan Kokan Topraklar

Dede Yusuf silahina simsiki sarilmisti, onunla bir bütün gibiydi ama göz bebeklerindeki canlilik yavas yavas kayboluyordu. Bakislarinin puslanmasina ragmen Yüzbasi Sadik'i tanidi. Gülümsedi, derince bir nefes aldi ve zor da olsa konustu: ?Emrettiginiz gibi tepeyi ele geçirdik komutanim. Yüzbasi Sadik, askerinin alnindan öptü. Hani hayat bazi seyleri hiç unutturmazdi ya bizlere, iste Yüzbasi Sadik da hayati boyunca hiç unutamayacagi bir ani yasiyordu: ?Kahraman askerim benim, senden de bu beklenirdi zaten. Yüzbasi Sadik, avazi çiktigi kadar haykirmak istiyordu. Gurur duy ey vatan demek istiyordu. Varligini canimizdan aziz bildik, düsünmeden düstük topragina. Sen yeter ki sag ol demek istiyordu ama bogazina dolanan kelimelerin çikmasina imkân yoktu. Yusuf'u sonsuzluk çagiriyordu. Yüzbasi Sadik ise askerini hiçkiriklariyla ugurluyordu. Hiçkiriklari öylesine siddetliydi ki bedeniyle birlikte daglar bile sarsiliyordu.