Sınıf Mücadelesi Paradigmaları

Türkiye de 'işçi sınıfı ve sınıf mücadelesi' tartışmalarında karşımıza temel olarak iki sorun çıkmaktadır; ilki Türkiye'de genişlemiş olan işçi sınıfının gücü neden toplumsal ve siyasal bir güce dönüşememektedir? Proletarya neden dönüşümün belirleyici gücü olamamaktadır? İkincisi de sayısız çevre ve grupların sınıf ile olan ilişkisi nasıl bir ilişkidir? Bu ilişkileri sınıf stratejisi açısından nasıl tanımlamak gerekir? Kuşkusuz bu soruları önemsemek gerekiyor. Bu noktalarda ciddi sorunlar olduğu çok açık. Öncelikle ikinci sorudan başlayalım; ister politik ister demokratik-e-konomik ya da kültürel kurumlar olsun, bu kurumların temsil ettiği insanların toplumsal kimliği, o grubun politikası ya da söylem dilinden önce, belirli bir toplumsal sınıfın ve toplumsal çevrenin öncelikle varlığına bağlıdır. Yine de bu grupların kendi varlığı doğrudan o sınıfın veya sınıfların temsiliyetini içermese bile, onun siyasal dilini ve ilişkilerini temsil ettiğini söylemek mümkündür. Bu yapıların iddiaları ya da eylemleri, temsil ettiğine inandığı sınıfın özlemlerini dile getirmiş olmasını dışlamaz. Yapıya kitlesel bir yönelim veya yapının sloganlarına karşın bir bağımlılık olmasa da, toplumsal ve siyasal temele dayanan ve dayandığını iddia eden her politik grup, bu eylemsellik süreci içinde savunduğu sınıfın toplumsal karakterinden kopuk olmadığını ve onun politik ve demokratik bir ifadesi olduğunu gösterir. Burada o yapının temel karakterini belirleyen söylemi değil, o söyleme uygun pratik tutumudur aslında.