Pancarcı Çocuk

Köye geldiğimden bu yana on gün geçmişti.Karyağdı, her yer buz kesti. Sınıfın penceresinin ve kapının aralıklarını kâğıtlarla tıkamaya çalıştık.O gün, üç ve dördüncü sınıflarla yazı çalışması yapıyorduk. Kar yağışı durmuş, hava biraz yumuşamıştı. Güneş şöyle bir yüzünü göstermişti. Diğer çocuklar dışarıdaydılar. Pencereden onlara bakıyordum. Bir sokak köpeğinin etrafını çevirmişler, ona kartopu fırlatıyorlardı.Bir aralık, kapının ardından ince bir çocuk sesi duyuldu:- Sıcak sıcak pancar! Yok mu tatlı pancardan isteyen? Sınıf başkanı Kazım'a seslendim:- Bu da kim?Kazım rahat bir biçimde yanıtladı beni:- Yabancı değil, öğretmenim. Adı Tanrıverdi'dir. Kışın pancar satıp geçinir işte... İzin verirseniz içeri buyur edelim.Şaşırmıştım. Hemen kapıyı açıpTanrıverdi'yi içeriye çağırdım.Her yanı yırtık pırtık, bir kaşkolle başını boynunu sarmıştı. Bir ayağında lastik ayakkabı, ötekinde ise yırtık bir iskarpin vardı. Ceketi dizlerine kadar uzanıyor, kolları ise kumaşın içinde kaybolmuş gibi duruyordu. Burnu soğuktan kızarmıştı. On bir, on iki yaşlarında gösteriyordu.