Kendimden Biri Değilim

daldığım kök indiğim yaprak sustuğum sebep için suyu büyüttüm nergisi açtım kimse değilim bir vakitler çok uzun zaman önce evvelden beri henüz sureti yokken azalan ellerimin henüz gecenin karnına düşmemişken belki biraz daha yürürüm diye çıktığım bu dünya belki biraz kendimde kaldım belki çok defa adını unutmuş bir ağrıda eğri durdum boynumu kâğıda sürdüm uzandım oraya yazdıkça inledim yazdıkça bu azaptır diledim alnımın atlasında dolaştım belki bir yüzyıl gölgeme indim gövdemi seyrettim harcımı döktüm döndüm kendi pergelimle çizdim dilimin çemberini kumaş verdim mürekkebe suya terziydim dedim üzerimde taşıdığım bu ten benim değil dedim değilim kendimin içinde bir kimse