Karaktersiz

“Şiir sever misiniz?” diye atılmıştı bir akşam önüme. “Şiir sever miyim?” İlk romanının sadece on beş sayfasını yazmış, altı aydır eline kalemini almamış, Tribün Gazetesi'nde iddaa sütunu hazırlayan, iki yıldır birlikte olduğu sevgilisine bir gün çiçek almamış bir adam olarak şiir sever miyim? “Sen niye geldin ki?” diye sordu Aliço. “Öldün sen. Üstelik hiç nefes almadın bile. Ölü başladın.” “Bu benim varlığıma engel değil.” dedi Ali Kemal. “Yaşamıyor olmam bir şeyi değiştirmez. Diğerleri kadar beni de düşünüyorsun. Hatta belki daha bile çok. İçtiğim rakı bardağından, gezindiğim sokaklara kadar aklındayım. Ağlayacaktın neredeyse beni Kuzguncuk Müslüman Mezarlığı'na gömdüğünde.” Sigarasından derin bir nefes çekti Aliço. Kuzguncuklu haklıydı. Sadece on beş sayfasını yazabildiği romanında onu hüzünlendiren tek karakter Ali Kemal'di. Ölen Ali Kemal, doğan değil. Bebek Ali Kemal büyüdüğüne göre, ölen Ali Kemal'in de iskelete dönüşmesi gerektiğini geçirdi bir an kafasından. İçeri sekiz insan bir de iskelet girseydi tam şenlik olacaktı Aliço için. Demek ki zaman yaşayanlar için hızlı akıyordu.