İnsan Tarihleri

'Namlı bir kabadayının oğluyum Ama o bunlardan bahsetmemi istemezdi Göçtü gitti, hikâyesinde bize kaldı Her şeyin unutulup gitmesini, Dünyaya hiç gelmemiş gibi olmayı çok isterdi Çekilen onca yoksulluğun, acının, günahın altında ezilir giderdi Onun dünyasına bakmamıza bile müsaade yoktu İzin vermez, milimetrik özenmelerimize bile asla müsamaha etmezdi Kocaman cezaevi duvarlarının arkasından sevdim ben önce babamı Ateşlendiğim gecelerde bir hayal gibi o duvarları aşar gelir, 'Karam sık dişini' derdi Sayıklarmışım 'Babam geldi' geldi diye Ah o telaşlı akşam azanları Çocukluğumun büyük bir bölümünde hüzündü o ezan Babaların işlerden eve dönme zili gibiydi sanki Evlere dönen babaların ardındaki çocuklar, Sokak lambasının altında kan kardeşliğimizi bir anda satar giderlerdi, babalarının ardından Tam o sırada sokağa ipek gibi bir merhamet yayılırdı Annemin seni Mert bir kadının elinde büyüdüm...'