Gitmek / Yola Çıkış

Gitmek daima aşina olanın [bir] parçasını; yabancı olan» aşina olmayan ve önceden kesinlikle bilmediğimiz bir parça için, bir yer için, yaşamın bir parçası İçin terk etmektir. Gitmek söz konusu olduğu zaman bizi bekleyenin ne olduğunu asla bilemeyiz.*Bizler insanız çünkü gitmekteyiz, hiçbir nihai varışın mümkün ya da vaat edilmiş olmadığını bilebileceğimiz, bilmek zorunda olduğumuz bir gidişe/yola çıkışa ayarlıyız. Yaşamaya değer bir hayatı, ancak böyle bir atılım içinde, gidişin zorunluluğu içinde -zira başka türlüsü elimizden gelmez- ve bu risk alış içinde, gidişin bahsi içinde yaşayabiliriz. Bu aynı anda hem çok zor, hem çok tedirgin edici hem de çok heyecan vericidir.*Ölüyoruz ve eski bir özdeyiş der ki: "gitmek, biraz ölmektir; ölmekse tamamen gitmektir". "Gitmek, biraz ölmektir", zira her gidişte acı duyarız, bir ıstırap yaşarız, bir şey kaybolur. Biri öldüğü zaman, onun tüm yaşamı, mevcudiyetinin ta kendisi tümüyle kaybolur. Artık orada değildir, bir zamanlar büyük/son yolculuk denilen şey yüzünden ölür. Ölen insanlar için sık sık onların gittiğini söyleriz; bu bir tür söz sanatıdır, ölmek fiilinin ve ölümün kaçınılmaz olarak barındırdığı acıyı yumuşatmanın bir yoludur. Dönüşsüzce gitmek.*Tarih öncesinden beri, hatta neolitik çağın, yeryüzündeki ilk kültürün öncesinden beri, insanların oluşturduğu tüm halklarda, ister müzik, ister dans, ister resim olsun, neden hep sanat dediğimiz şeyin içine giren şeyler vardır. Bu neye yarar? Her şeyden önce biçimler yaratma ihtiyacı duyan insanlar vardır. Görsel biçimleri bir yana bıraksak bile -zira bu bize dini resimleri düşündürtür- şu soru kalır: İnsanları dans etmeye iten nedir? Dans etmek hiçbir işe yaramaz, ama tüm insan halkları hep dans etmiştir ve hala da dans etmektedir. Zarif bir düğümle sonuçlandırmak için, dans etmenin hep biraz gitmek olduğunu söyleyeceğim.