Fent

Foucault, “Yaşamı savunmak gerekir!” derken, Spinozavaribircüreteçağırırbizi. Onunbuçağrısı, Leibnizvarikıvrımlardangeçerek, kederdenuzakbirneşeyleyaşamınköklerinetırmanır. Bedeninkahkahasıylaveaklıateşleyenimgelerleruhumuzavekişiliğimizesunulankudret, uçurumungözlerininiçinebakmayıvekorkuyukorkutmayıarzulamaktadır. SuatHayriKüçük'ündediğigibi: “Cesaretgülmekister!” Çünkükahkahabizdenyanadır! Hayat birsahnedir, biz kadınlarveerkeklerisebireroyuncu. Kiminhangirolüoynayacağı, ne zaman sahneyegireceğiveçıkacağıya da kaçperdeoyundakalacağımüphem! Ancak, perdelerhayatıntersinigösterecekkadarkısavebuoyundamaalesefbazılarıiçin her şeymubah. Oynayanlarfarklıolsa da oyunundeğişmezbirdöngüsü var: Zalimkurbanınıarar, kurbanisekurtarıcısını. Amaaşıklamaşukgibikurbanzalime, zalimkurbanadönüşüverir. Hayatınençokalkışlanansahnesi, kusursuzbircinayetinişlendiğiândır. Cinayetkusursuzdur! Kusursuzdur, çünkümaktulseçildiğininfarkındadeğildir. Sıçramapozisyonundaavınıizleyenzalimönceavınıiyicesüzer, üzerineatlar, onuyoklar… Kurbanıncılızsavunmasınıfentlerle, eskivlerlesavuşturarakonuyorar. Alkışlayanlar, gözgöregöregelenölüme, işlenencinayetesırtınıdönenler; sıranınkendilerindeolduğunubilmezler. Oysazalimlikdoyumsuzbirkuyudur.