Eşref Edib İstiklal Mahkemelerinde -Sebilürreşad'ın Romanı-

"kuvvetleriyle" bir tür "nefis müdafaasıdırlar." Özellikle de hatırat yazarının hadiselerin yakın tanığı oluşu, hatıratların en cezbedici yönünü oluşturur. Hele de bu hatırat, Eşref Edib Fergan gibi İslamcı bir entellektüelin "İstiklâl Mahkemelerinde; teklftlik hücrelerde, ölü kemikleri ve kafutuslan arasında yaşanıp da"j^H^ıe alınmışsa, daha bir anlam ve önem kazanır. Nitekim bu doğrultuda Eşref Edib'in çile, acı, korku, ıstırap.mavine sürecini içeren tutukluluk günlerini ve yargılanma sürecindeki olayları hikâye ederken yıllar sonra yaptığı şu tahlil, hem muharririn İstiklâl Mahkemelerine dair hatıratını niçin yazdığına açıklık getirmekte, hem de hayat ve hadiseler karşısında tavrımızın nasıl olması gerektiğine dair bize istikamet vermektedir: "... İnsanlar hayatta böylehadiseleremaruz kalm^Kfm&tahammül gerek. Şaşırıp, kedere, ümitsizliğe düşüp dengeyi bozmak doğru değil. Mücadele yolu çetin bir yoldur. Nice kişiler bu yolda can vermişlerdir. Hak ve hakikati söylemek, müdafaa etmek onun ıçm mukaddes bir ıştır Bu yolda olanlara bir ders olsun, diye bunları yazıyorum. Eğlence için değil. Hayatın türlü cilveleri olur. Bunun için hadiseler altında çokmemeli, hadiseleri çökertmeye çalışmalıdır.