Eşkiyalar Ve Devlet

16. ve 17. yüzyıllarda Osmanlı Devleti'nin karşılaştığı en büyük tehlike, köylüler ve elitler değil eşkıyalardı. Osmanlılar, köylüleri ve dönüşümlü olarak görevlendirdikleri elideri devlete bağımlı kılarak isyan etmelerini engelliyordu. Bu arada işsiz kalan paralı askerler ve levendler eşkıya topluluklarına dönüşüyor, uzun pazarlıklar sonucunda devlet sistemine dâhil ediliyorlardı. Osmanlı İmparatorluğu'nun merkezileşme süreci Batı Avrupa'daki merkezileşme tarzlarından farklı, ancak onlarla karşılaştırılabilecek yeni bir merkezileşmedir.Bu farklılık, imparatorluktaki devlet-toplum ilişkileriyle ilgili iki unsurun, toplumsal yapı ile Osmanlı yöneticilerinin özgün merkezileşme tarzlarının bileşiminde yatmaktadır. Karen Barkey 1995'te Sosyal Bilimler Tarih Derneği'nin Allan Sharlin ödülünü alan bu kitabında, eşkıyalık hareketlerinin niçin bir gerileme belirtisi olmadığını, devlet ile eşkıyaların karşı karşıya geldiği dönemlerin ardından merkezi iktidarın gücünün nasıl pekiştiğini anlatıyor.